Ik lees een stuk uit het Bijbelboek Prediker waarin de schrijver sombert over het leven. Wat heeft het allemaal voor zin? Hij ervaart – ondanks zijn volle leven met alles wat zijn hartje begeert – dat het leven vooral leeg is. Dat volle leven van hem gaat over alles wat hij bezit en over alles wat hij voor elkaar heeft gekregen. Het draait dus vooral om zijn ‘IK’ en om zijn bezittingen. Logisch dat het gevoel van leegheid dan overheerst, want nergens lees ik over vriendschap, liefde en verbondenheid.

Laatst las ik een ontroerend verhaal in het boek Bitterzoet van Susan Cain over een cellist die in mei 1992 tweeëntwintig dagen lang, iedere dag, het stuk Adagio in g-mineur van Albinoni speelde. Hij deed dit op de plek waar kort daarvoor 22 mensen waren gedood bij een mortieraanval, terwijl ze voor een bakkerij in de rij stonden voor brood.

De situatie in de wereld is bedreigend en angstig. Geopolitieke verschuivingen zorgen voor verwarring en spanningen. Ook in ons eigen land merken we de verandering van het politieke klimaat en de verharding van het debat. Niet in het minst ook op internet en de socials. Uit angst en onzekerheid proberen we orde te brengen in een wanordelijke wereld door over mensen en gebeurtenissen een oordeel te vellen. We willen alles kunnen duiden, voor alles een zinvolle verklaring kunnen vinden. Want zolang we denken te weten hoe het zit, wie fout zit en wie goed, wat oorzaak en gevolg is, hebben we grip op de situatie.

2025 is een jubeljaar, zoals volgens goed katholiek gebruik iedere 25 jaar een jubeljaar is. Een traditie met joodse wortels. Een jubeljaar is bedoeld om schoon schip te maken. Om eigen fouten onder ogen te zien en jezelf te vergeven. Om de ander te vergeven en relaties te herstellen. Een jaar om alles wat mis ging in het verleden achter je te laten en met de lessen die je eruit geleerd hebt, je weg te vervolgen. Met geloof in jezelf, met liefde voor je naaste en met hoop voor de wereld.

Op een scheurkalender las ik ooit eens de woorden: “God ziet ons zoals we kúnnen zijn, maar houdt van ons zoals we zijn.”

In een training waar ik ooit aan deelnam, gericht op persoonlijke ontwikkeling en zelfbewustwording, deed de trainster eens een uitspraak die mij altijd bij is gebleven. Iemand in onze groep stond iets te vertellen over zijn voornemens, over wat hij anders zou gaan doen. Op enig moment zei hij: “Ik hoop dat ...” Hij werd ogenblikkelijk door de trainer onderbroken. Ze zei: “Hoop is wat een hond doet.”